گاهی وصال سخت تر از مسیر رسیدن به آن است!

میگه:درباره چیه؟

میگم:درباره یار.

میگم:ذوقمو کور نکن دیگه برای اولین بارمه سعی کردم ی بیت شعر با قافیه بگم.(اینجانب علاقه مند به نوشتن شعر نو است)

میگه:خب.باشه بخون ببینیم(:

خودمم خندم میگیره از اینکه چجوری اصن فکر کردم که این کلمه ها رو گذاشتم کنار هم و الکی ادای شعر نوشتن در آوردم.اول کتابمو باز میکنم و میخونم براش:

بعد نگاه میکنم بهش میگم بگو بهههه بهههههه

با هم میخندیم و لا به لای خنده هایش چیزی شبیه WOowمیگوید و من دلم میخواست جای آن یک بیت،به تعداد بیت های هفت خوان رستم میتوانستم شعر بگویم و آنقدر حسرت نتوانستن هایم را نمیخوردم

پی نوشت:نمیدونم چرا اون جمله رو تو عنوان نوشتم.فقط میدونم که مسیر رسیدن به هر چیزی.خیلی قشنگ تر از وصال و داشتن اون چیزه. شاید چون عاشق سختی ها و درد هاشم.شاید چون عاشق دیدن ذره ذره آب شدن خودمم.شاید چون زجر دادن خودمو دوست دارم.شاید چون من ی بیمارم!!!