مبتلا به یک بیماری لاعلاج!

پی نوشت:یادمه وقتی معلم ادبیاتمون ازم پرسید میخوای چیکاره بشی؟ گفتم خیلی چیزا هست که دوسشون دارمکه میخوام انجامشون بدم.

اون روز گفت:اولین چیزی که به ذهنت میرسه و من بی هوا گفتم دلم میخواد نویسنده بشم.نویسندگی سال ها بود که بی هوا درون مغز من رفته بود و من را تشنه نوشتن کرده بودنوشته هایی که با ساده ترین حروف نوشته میشدند و بار ها و بارها دلم میخواست میتوانستم چیزهایی بنویسم که معلم ها و همه و همه در مفهوم کنایی و همه چیزش گیر بکنند.بیت هایی که تنها من و دلم معنای آن را بدانیم و نوشته هایی که هیچ کس از آن سر در نیاورد و بشوند نامفهومیات ذهن من و سال ها بعد؛ از من به عنوان دختری که مبتلا به یک بیماری لاعلاج بود و کسی نتوانست نامی بر ان بیماری بنهاند،یاد شود.!